تقوی

دختری که لذت می برد از . . .

نمی دانی ؛ واقعا نمی دانی چه لذتی دارد وقتی در خیابان و دانشگاه و ... راه میروی و صد قافله دل کثیف همراهت نیست

نمی دانی ؛ واقعا نمی دانی چه لذتی دارد وقتی سیاهی چادرم ، دل مردهایی که چشمشان به دنبال خوش رنگترین زن هاست را میزند .

نمی دانی چقدر لذتبخش است وقتی مردهایی که به خیابان می آیند تا لذت ببرند ؛ ذره ای به تو محل نمی گذارند .

نمیدانی ؛ واقعا نمی دانی چه لذتی دارد وقتی شاد و سرخوش در خیابان قدم میزنی ، در حالی که دغدغه ای نداری که شاید گوشه ای از زیبایی هایت پاک شده باشد و مجبور نیستی خود را با دلهره به نزدیکترین محل امن برسانی تا هرچه زودتر زیبایی خود را کنترل کنی و زیبایی از دست رفته ات را به صورتت بازگردانی .

نمیدانی ؛ واقعا نمی دانی چه لذتی دارد وقتی کرم قلاب ماهیگیری شیطان برای به دام انداختن مردان شهرت نیستی .

نمیدانی ؛ واقعا نمی دانی چه لذتی دارد وقتی می بینی که میتوانی اطاعت خدایت را بکنی ؛ نه هوایت را .

نمیدانی ؛ واقعا نمی دانی چه لذتی دارد وقتی در خیابان راه میروی ، در حالی که یک عروسک متحرک نیستی ، یک انسان رهگذری .

نمیدانی ؛ واقعا نمی دانی چه لذتی دارد این حجاب . . .

طلع البدر علینا

ای ساقی بزم صفا مردم زهجرانت بیا
غیر از تو امیدی مرا نبود در این محنت سرا
هرشب زهجرت تا سحر مینانم ای نور بصر
رخساره زردم گواه مردم زهجرانت بیا یار مدد ای مدد ای خالق یکتا مدد
دگر از پا افتاده ام چون ساغری بی باده ام وقت است که بنوازی مرا ای یار ما و دل دار ما یار مدد ای مدد
تا کی مرا خواهی چنین ای راحت جانم همین از من چرا هستی جدا ای روشنای کبریا
سویم نمیایی چرا جانم فدایت دلبرا

خدایا دستم را بگیر     تادستان گیرم

آرامش سنـگ یا آرامش بـرگ

مرد جوانی کنار نهر آب نشسته بود و غمگین و افسرده به سطح آب زل زده بود.

استادی از آنجا می گذشت. او را دید و متوجه حالت پریشانش شد و کنارش نشست.

مرد جوان وقتی استاد را دید بی اختیار گفت: “عجیب آشفته ام و همه چیز زندگی ام به هم ریخته است. به شدت نیازمند آرامش هستم و نمی دانم این آرامش را کجا پیدا کنم؟”

استاد برگی از شاخه افتاده روی زمین را داخل نهر آب انداخت و گفت: به این برگ نگاه کن وقتی داخل آب می افتد خود را به جریان آن می سپارد و با آن می رود.

سپس استاد سنگی بزرگ را از کنار جوی آب برداشت و داخل نهر انداخت. سنگ به خاطر سنگینی اش داخل نهر فرو رفت و در عمق آن کنار بقیه سنگ ها قرار گرفت.

استاد گفت: “این سنگ را هم که دیدی. به خاطر سنگینی اش توانست بر نیروی جریان آب غلبه کند و در عمق نهر قرار گیرد. حال تو به من بگو آیا آرامش سنگ را می خواهی یا آرامش برگ را؟!”

مرد جوان مات و متحیر به استاد نگاه کرد و گفت: “اما برگ که آرام نیست. او با هر افت و خیز آب نهر بالا و پائین می رود و الان معلوم نیست کجاست! لااقل سنگ می داند کجا ایستاده و با وجودی که در بالا و اطرافش آب جریان دارد اما محکم ایستاده و تکان نمی خورد. من آرامش سنگ را ترجیح می دهم!”

استاد لبخندی زد و گفت: “پس چرا از جریان های مخالف و ناملایمات جاری زندگی ات می نالی؟

اگر آرامش سنگ را برگزیده ای پس تاب ناملایمات را هم داشته باش و محکم هر جایی که هستی آرام و قرار خود را از دست مده.”

استاد این را گفت و بلند شد تا برود. مرد جوان که آرام شده بود نفس عمیقی کشید و از جا برخاست و مسافتی با استاد همراه شد.

چند دقیقه که گذشت موقع خداحافظی مرد جوان از استاد پرسید: “شما اگر جای من بودید آرامش سنگ را انتخاب می کردید یا آرامش برگ را؟”

استاد لبخندی زد و گفت: “من تمام زندگی ام خودم را با اطمینان به خالق رودخانه هستی و به جریان زندگی سپرده ام و چون می دانم در آغوش رودخانه ای هستم که همه ذرات آن نشان از حضور یار دارد از افت و خیزهایش هرگز دل آشوب نمی شوم و من آرامش برگ را می پسندم…

..

خطا از من است، می دانم.
از من که سالهاست گفته ام “ایاک نعبد"
اما به دیگران هم دلسپرده ام.
از من که سالهاست گفته ام "ایاک نستعین"
اما به دیگران هم تکیه کرده ام.

اما رهایم نکن...